Φώτιος Μαυρόφτας
Πολιτευτής με την Ν.Δ. στην εκλογική περιφέρεια Β' Αθηνών
Ανομία : Η έλλειψη νόμων ή η κατάσταση κατά την οποία οι νόμοι δεν εφαρμόζονται
Η Ελληνική Πολιτεία, θεωρείται μια Πολιτεία η οποία έχει θεσπίσει κατά καιρούς πολύ αυστηρούς νόμους ώστε με αυτούς να τονιστεί ότι η χώρα μας είναι ένα κράτος δικαίου μέσα στο οποίο ελιγμοί για παραβατικότητα δεν γίνεται να μείνουν ατιμώρητοι.
Η ανομία είναι μάστιγα. Μια μάστιγα που πλήττει την κοινωνία εκείνη η οποία απομακρύνεται από τα ήθη και τα ιδανικά της. Θα έλεγα ότι η παρότρυνση προς την ανομία, εξυπηρετεί ώστε να αλλοιωθεί μια κοινωνία.
Η ανομία είναι ουσιαστικά μια ρήξη των κοινωνικών κανόνων. Είναι η εκδήλωση μιας ασέβειας προς την νομοθεσία της Πολιτείας, ασέβειας που προκύπτει από συμπεριφορές που ως στόχο έχουν την αναταραχή της κοινωνικής συνοχής.
Η ανομία προκύπτει από μια ασάφεια των νόμων, που επιτρέπει στο καθένα να τους μεταφράζει κατά το δοκούν.
Σε αυτό το σημείο, η σαφήνεια και η ασάφεια είναι προϊόν του τρόπου που αντιλαμβάνεται ο νομοθέτης τι είναι σωστό και τι λάθος. Ή τι σκοπό έχει με την νομοθεσία την οποία προτείνει. Έχει ως σκοπό την χαλάρωση των κοινωνικών δομών ή την ενδυνάμωση αυτών;
Η κοινωνία μας είναι ένας καθημερινός δέκτης πολλών μορφών παραβατικότητας. Που ως αφετηρία έχει από τα ελαφριά γεγονότα που είναι η μικρό - παραβατικότητα όπως επί παραδείγματι η κατάληψη ενός σχολείου, πανεπιστημίου, ή ενός κτιρίου από διάφορες κοινωνικές ομάδες, διαχέεται και σκληραίνει λίγο με την εισαγωγή στις τοξικές ουσίες και στα παρεμφερή όπως π.χ. αλκοόλ και καταλήγει στο έγκλημα που δυστυχώς το τελευταίο διάστημα γίναμε δέκτες άπαντες, με την στυγνή δολοφονία ενός καταξιωμένου δικηγόρου μέσα στο χώρο εργασίας του καθώς επίσης με καλάσνικοφ σε αστυνομικούς που δέχθηκαν ριπές ευτυχώς μη θρηνώντας θύματα.
Όλο αυτό με την ανοχή της κοινωνίας στην μικρό - παραβατικότητα που παρατηρούμε καθημερινά και δεν την καταγγέλλουμε στο βαθμό που πρέπει, και ενώ ζούμε σε ένα Δημοκρατικό Πολίτευμα, επιτρέπει στο να βλέπουμε διαμερίσματα του Δήμου Αθηναίων, να γίνονται γκέτο όπως π.χ. Εξάρχεια, Άγιος Παντελεήμονας.. Ως αποτέλεσμα έχουμε μια αλληλοσυγκρούομενη κοινωνία που επιζητεί λύση από τους θεσμούς αλλά από την άλλη "κλείνει" τα μάτια σε αυτή την παραβατικότητα.
Οι ξαφνικές αλλαγές μέσα σε μια κοινωνία με μπαράζ νομοθεσιών που επηρεάζουν προς το αρνητικό το αίσθημα ασφάλειας των πολιτών, αλλά και το πως ασκεί αντιπολίτευση μια πολιτική δύναμη, πριν αυτή γίνει κυβέρνηση, είναι κινήσεις που επιτρέπουν σε κοινωνικές ομάδες να έχουν την δυνατότητα να ασκούν ελεύθερα και χωρίς φόβο για τιμωρία, βία απροκάλυπτη.
Η πολιτική της ύφεσης, και όχι η πολιτική της ανάπτυξης οδηγεί ένα μέρος της κοινωνίας στην αντίδραση. Στην παραβατικότητα και εν συνεχεία στην ανομία. Η συνεχής στήριξη μιας τέτοιας πολιτικής, βλάπτει την ίδια την κοινωνία, δεν επιφέρει την ειρήνη στο κοινωνικό σύνολο, οδηγεί ανθρώπους σε διεξόδους άσκησης βίας και θα μπορούσα να πω σε αυτό το σημείο ότι η ανικανότητα μιας κυβέρνησης στο να ασκεί δίκαιη πολιτική είναι ένα άλλοθι που δίνει σε αυτούς τους ανθρώπους ώστε συνεχώς να παρανομούν, και μάλιστα θα έλεγα ότι είναι και μια επιδίωξη της ώστε να στραφεί το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης άλλου και όχι στην ανικανότητα αυτή καθ' αυτή.
Η ανομία είναι πρόβλημα που έχει σχέση με την κοινωνικοποίηση του ανθρώπου. Ο άνθρωπος από την στιγμή που αντικρίζει τους γονείς του, αυτόματα είναι μέλος μια μικρής στην αρχή κοινωνίας, οι γονείς και το στενό περιβάλλον, και στη πορεία ολοένα και περισσότερο εντάσσεται στην κοινωνία με την ευρύτερη έννοια.
Η διαδικασία κοινωνικοποίησης δεν σταματά ποτέ. Είναι συνεχής, αδιάλειπτη. Σημαντικό ρόλο όμως, εκτός από το οικογενειακό περιβάλλον, διαδραματίζουν οι θεσμοί της χώρας, το επίπεδο της εκπαίδευσης, καθώς επίσης και τα Μ.Μ.Ε. , τα οποία δημιουργούν και παρουσιάζουν πρότυπα και ανθρώπων αλλά και συμπεριφοράς.
Το ζητούμενο είναι το τι μια κοινωνία αναδεικνύει καθημερινά. Το τι υπηρεσίες θέλει, το τι υπηρεσίες έχει, και φυσικά θα πρόσθετα το τι ακούει και διαβάζει καθημερινά.
Το τελευταίο χρονικό διάστημα, παρακολουθούμε όλοι μια Κυβέρνηση η οποία όντας ανίκανη να κυβερνήσει ωφέλιμα τον τόπο, να έχει επενδύσει σε μια ρητορική έντασης και πόλωσης, ταξικού μίσους, σπίλωσης και αγένειας. Αυτή η κίνησή της, έχει μόνο ένα λόγο ύπαρξης. Τον αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης. Η ρητορική της, επιτρέπει την ολοένα και αυξανόμενη άσκηση βίας. Η βία αυτή αναδεικνύεται ως μια πολιτική επιλογή. Και τέτοια είναι από την στιγμή που μέχρι και σήμερα, ουσιαστική αντιμετώπιση του προβλήματος δεν υπάρχει.
Και πως είναι δυνατόν να υπάρχει. Όταν αυτή η Κυβέρνηση ήρθε σε ευθεία σύγκρουση με ήθη και ιδανικά. Μια επίθεση στο θρησκευτικό αίσθημα των πολιτών. Σε νομοθετήσεις που επιτρέπουν στους χώρους εκπαίδευσης την ανομία. Την στήριξη σε απόψεις που έχουν να κάνουν με το να μην βλέπει ο Έλληνας πολίτης παρελάσεις. Να μην υπάρχει δηλαδή η εικόνα εκείνη που επιτρέπει στο πολίτη την ανύψωση του ηθικού του. Θα μπορούσα να απαριθμήσω και άλλα, ωστόσο αφήνω την συμπλήρωση τους φίλους - αναγνώστες.
Η ανομία προέρχεται και από την πολιτική επιλογή της αύξησης της φτώχειας. Μια φτώχεια που δεν επιτρέπει στον άνθρωπο να ενταχθεί στο κοινωνικό σύνολο όπως θα επιθυμούσε αλλά εξαναγκάζεται να μείνει στο περιθώριο αυτής, εξαιτίας μια πολιτικής ιδεολογίας που έχει ως σημαία της, την σύγκρουση των τάξεων ώστε κανείς να μην μείνει όρθιος αλλά όλοι να στηρίζονται στα επιδόματα που έχει ως δόγμα αυτή η πολιτική ιδεολογία. Η ιδεολογία της Αριστεράς.
Η ανομία, επομένως έχει ως αφετηρία το πως η κάθε ιδεολογία αντιμετωπίζει τον άνθρωπο. Ιδεολογία που την ενισχύει ή η ιδεολογία που την εκμηδενίζει. Και η αντιμετώπιση αυτή είναι θέμα του τρόπου κοινωνικοποίησης. Ομαλή ή μη ομαλή.
Με την πολιτική αλλαγή που έρθει στη χώρα μας, με την Κυβέρνηση της Ν.Δ., την Κυβέρνηση του Κου. Κυριάκου Μητσοτάκη, την Κυβέρνηση όλων των Ελλήνων, θα υπάρχει πλέον το πρόσφορο έδαφος διενέργειας ενός Εθνικού διαλόγου ουσίας, ώστε ο τόπος μας να είναι ένας τόπος που θα καταφέρει να οδηγήσει αυτό το φαινόμενο, το φαινόμενο της ανομίας, στην έκλειψη του.
Αυτοδυναμία.
Σας ευχαριστώ.
Η πολιτική της ύφεσης, και όχι η πολιτική της ανάπτυξης οδηγεί ένα μέρος της κοινωνίας στην αντίδραση. Στην παραβατικότητα και εν συνεχεία στην ανομία. Η συνεχής στήριξη μιας τέτοιας πολιτικής, βλάπτει την ίδια την κοινωνία, δεν επιφέρει την ειρήνη στο κοινωνικό σύνολο, οδηγεί ανθρώπους σε διεξόδους άσκησης βίας και θα μπορούσα να πω σε αυτό το σημείο ότι η ανικανότητα μιας κυβέρνησης στο να ασκεί δίκαιη πολιτική είναι ένα άλλοθι που δίνει σε αυτούς τους ανθρώπους ώστε συνεχώς να παρανομούν, και μάλιστα θα έλεγα ότι είναι και μια επιδίωξη της ώστε να στραφεί το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης άλλου και όχι στην ανικανότητα αυτή καθ' αυτή.
Η ανομία είναι πρόβλημα που έχει σχέση με την κοινωνικοποίηση του ανθρώπου. Ο άνθρωπος από την στιγμή που αντικρίζει τους γονείς του, αυτόματα είναι μέλος μια μικρής στην αρχή κοινωνίας, οι γονείς και το στενό περιβάλλον, και στη πορεία ολοένα και περισσότερο εντάσσεται στην κοινωνία με την ευρύτερη έννοια.
Η διαδικασία κοινωνικοποίησης δεν σταματά ποτέ. Είναι συνεχής, αδιάλειπτη. Σημαντικό ρόλο όμως, εκτός από το οικογενειακό περιβάλλον, διαδραματίζουν οι θεσμοί της χώρας, το επίπεδο της εκπαίδευσης, καθώς επίσης και τα Μ.Μ.Ε. , τα οποία δημιουργούν και παρουσιάζουν πρότυπα και ανθρώπων αλλά και συμπεριφοράς.
Το ζητούμενο είναι το τι μια κοινωνία αναδεικνύει καθημερινά. Το τι υπηρεσίες θέλει, το τι υπηρεσίες έχει, και φυσικά θα πρόσθετα το τι ακούει και διαβάζει καθημερινά.
Το τελευταίο χρονικό διάστημα, παρακολουθούμε όλοι μια Κυβέρνηση η οποία όντας ανίκανη να κυβερνήσει ωφέλιμα τον τόπο, να έχει επενδύσει σε μια ρητορική έντασης και πόλωσης, ταξικού μίσους, σπίλωσης και αγένειας. Αυτή η κίνησή της, έχει μόνο ένα λόγο ύπαρξης. Τον αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης. Η ρητορική της, επιτρέπει την ολοένα και αυξανόμενη άσκηση βίας. Η βία αυτή αναδεικνύεται ως μια πολιτική επιλογή. Και τέτοια είναι από την στιγμή που μέχρι και σήμερα, ουσιαστική αντιμετώπιση του προβλήματος δεν υπάρχει.
Και πως είναι δυνατόν να υπάρχει. Όταν αυτή η Κυβέρνηση ήρθε σε ευθεία σύγκρουση με ήθη και ιδανικά. Μια επίθεση στο θρησκευτικό αίσθημα των πολιτών. Σε νομοθετήσεις που επιτρέπουν στους χώρους εκπαίδευσης την ανομία. Την στήριξη σε απόψεις που έχουν να κάνουν με το να μην βλέπει ο Έλληνας πολίτης παρελάσεις. Να μην υπάρχει δηλαδή η εικόνα εκείνη που επιτρέπει στο πολίτη την ανύψωση του ηθικού του. Θα μπορούσα να απαριθμήσω και άλλα, ωστόσο αφήνω την συμπλήρωση τους φίλους - αναγνώστες.
Η ανομία προέρχεται και από την πολιτική επιλογή της αύξησης της φτώχειας. Μια φτώχεια που δεν επιτρέπει στον άνθρωπο να ενταχθεί στο κοινωνικό σύνολο όπως θα επιθυμούσε αλλά εξαναγκάζεται να μείνει στο περιθώριο αυτής, εξαιτίας μια πολιτικής ιδεολογίας που έχει ως σημαία της, την σύγκρουση των τάξεων ώστε κανείς να μην μείνει όρθιος αλλά όλοι να στηρίζονται στα επιδόματα που έχει ως δόγμα αυτή η πολιτική ιδεολογία. Η ιδεολογία της Αριστεράς.
Η ανομία, επομένως έχει ως αφετηρία το πως η κάθε ιδεολογία αντιμετωπίζει τον άνθρωπο. Ιδεολογία που την ενισχύει ή η ιδεολογία που την εκμηδενίζει. Και η αντιμετώπιση αυτή είναι θέμα του τρόπου κοινωνικοποίησης. Ομαλή ή μη ομαλή.
Με την πολιτική αλλαγή που έρθει στη χώρα μας, με την Κυβέρνηση της Ν.Δ., την Κυβέρνηση του Κου. Κυριάκου Μητσοτάκη, την Κυβέρνηση όλων των Ελλήνων, θα υπάρχει πλέον το πρόσφορο έδαφος διενέργειας ενός Εθνικού διαλόγου ουσίας, ώστε ο τόπος μας να είναι ένας τόπος που θα καταφέρει να οδηγήσει αυτό το φαινόμενο, το φαινόμενο της ανομίας, στην έκλειψη του.
Αυτοδυναμία.
Σας ευχαριστώ.